Albatera: de gemeente eert…….

Het dorp Albatera. Onze benedenburen in het laagland achter en onderaan de bergen die ons scheiden. We doen er wekelijks onze boodschappen in de Mercadonna, de Spaanse Albert Heijn.  Aan de rand van het dorp ligt een goed geluidsgeïsoleerd auditorium – we horen ze in ons huis in ieder geval nooit –  in de Parque de la Huerta, een klein gemeentepark met palmen en, nu toevallig wegens onderhoud stilgelegde, waterpartijen. Aan de rand van het auditorium kun je de gedenksteen niet missen, waarin de burgemeester bedankt wordt voor het mogelijk maken van deze plek van cultuur, waarin toneel- en muziekvoorstellingen en evenementen gehouden kunnen worden voor een publiek van maximaal 3000 personen. De  burgervader wordt hier vast en zeker terecht geëerd, maar gelukkig bedacht ook iemand….

….dat er een beeld moest komen voor de poëet en schrijver Miguel Hernández (1910-1942). Een dichter van eenvoudige komaf. Zijn vader was een geitenhoeder in de naburige gemeente Orihuela. Hernández was katholiek, maar ook communist en daarmee tegenstander van de dictator Francisco Franco. Hij overleed op 31 jarige leeftijd in gevangenschap in Alicante. Een aantal jaren daarvoor had hij door hongersnood een kind verloren, zijn vrouw kon het alleen nog met uien voeden. Hij schreef daarover het gedicht Wiegelied van een ui. Een fragment eruit (Wikipedia)

De ui is ijzel

arm en gesloten.

IJzel van jouw dagen

en mijn nachten.

Honger en ui,

zwart ijs en ijzel

groot en rond.

In de wieg van de honger

lag het kind,

gevoed met

bloed van ui.

Maar jouw bloed,

bevroren met suiker,

honger en ui.

Het lokale casino van Albatera eert zijn voormalige koningin Sofia, een dame die goed gegokt heeft. Ooit heette ze prinses Sophia van Griekenland en Denemarken, maar in Spaanse dienst werd het Sofia en ze waagde nogal een gokje toen ze in 1962 met de man trouwde die de toekomstig koning van Spanje was: Juan Carlos I. Ze was Grieks Orthodox, maar bekeerde ze zich tot de katholieke kerk om het Spaanse volk te paaien en deed daarmee afstand van de Griekse troon…….terwijl haar man alleen nog maar beoogd, dus nog lang geen koning van Spanje was. In 1975, na de dood van Franco, bleek dat ze goed gegokt had en werd ze koningin. Naast de man die er, volgens de laatste geruchten, tijdens hun huwelijk minimaal 5000 minnaressen op nahield. De gok op huwelijkstrouw was wat minder geslaagd.

Ze deed afstand voor deze kerk, ja, de katholieke. Dit gebedshuis, de parochiekerk van Santiago de Apóstol, is gebouwd in 1727.

Maar het mooie van Albatera is dat het zijn gewone burgers ook eert. Met dit beeld. Een eerbetoon aan de vele generaties die hier al eeuwen “op deze voortreffelijke plek wonen”, staat er op de sculptuur, daar neergezet in opdracht van de socialistische burgemeester Francisco Garcia Gelardo. Dat moest er in alle bescheidenheid ook bij geschreven worden en als ik het me goed herinner……is dat dezelfde als die van dat park. Een ijverig man, die krijgt vast nog wel eens……..