Bokkig roest

Twee dragers, maar ze ondersteunen niets meer. Geen proces, geen idee, geen object. Bokken zullen ze ongetwijfeld heten en waarschijnlijk steunden of waren ze ooit een doelwit, want ze staan hier midden op een enorm schietterrein. Nu staan ze er doelloos en vergeten, maar ook fier en karaktervol. Het dondert ze allemaal niet. De natuur er omheen verandert voortdurend met de seizoenen, maar zij blijven het hele jaar door onveranderlijk staan. Onbuigzaam, en onder alle aanvallen die het weer in dit voormalige moerasgebied voor ze in petto heeft, houden ze halsstarrig vast aan die ene roestkleur. Roest is roest en verkleurt niet, maar kleurt vandaag wel mooi, omdat de omgeving haar kleuren erop heeft afgestemd.