Cajun Zeewolde

Na de herinrichting van het Horsterwold in Zeewolde, in de zomer van 2013, was ik erg benieuwd naar hoe de enorme modderpoel die na de werkzaamheden achterbleef zich zou gaan ontwikkelen. De winter die volgde was nat, door en door nat, en toen de lente aanbrak en het eerste groen ontlook ontstond al snel een veelkleurig, maar nog altijd moerassig gebied. Zompig is misschien een beter woord; de dikke klei waarin ik soms tot aan de enkels wegzakte heeft de kleuren van mijn wandelschoenen voor altijd uitgebeten. Het waren moeizame wandelingen, maar in een bijzonder gebied. De vergelijking met de Amerikaanse Swamps rond de Mississippi-delta drong zich bij me op. Een vergelijking die ik overigens graag maak, want de sfeer die dat gebied oproept en de muziek die daar vandaan komt….wil ik graag dichtbij huis hebben.
Afgelopen weekend, bij een temperatuur die dichter bij de veertig graden lag dan bij de dertig, parkeerde ik mijn auto bij het sluisje aan de Flediteweg om te voet het pad langs de Groenewoudse tocht af te lopen, een kanaaltje dat dwars door het Horsterwold loopt. Ik geef toe, dit zijn namen die je niet direct associeert met dampende Delta blues of vrolijke Cajun-muziek, maar zodra ik op pad was en het zweet van mijn voorhoofd moest vegen……was ik in de Delta, crossing muddy waters….

Alleen zotten waren die dag actief denk ik, want het was erg stil, zelfs voor een stiltegebied. De enige geluiden die ik hoorde kwamen van de watervogels. Zelfs de kikkers en krekels deden er die dag het zwijgen toe. Ik volgde de sporen die de wagens van staatsbosbeheer hebben getrokken. Afwijken van het pad was nauwelijks mogelijk. De brandnetels en distels stonden een meter hoog en het riet langs het water was meer dan manshoog. Slechts op een enkele plek kon je ongehinderd over de stroom uitkijken en platen schieten, maar meestal moest je raden wat zich erachter bevond.

Soms kon je door de begroeiing heen op het water kijken, dat hier inmiddels de kleur van erwtensoep heeft aangenomen. De sfeer wordt hier al mysterieuzer; nog geen alligators waargenomen, maar ik hield toch gepaste afstand: je zal maar de eerste zijn die in Zeewolde het leven laat, gegrepen door een alligator….……

En dan zijn we toch echt in Cajungebied aangekomen. Deze boot, genaamd Que Guayabo – vrij vertaald: ‘wat een mooie jongen’ – hoort bij de vrije kampeerplek ‘Campanula’. Met deze boot kun je je aan een touw naar de overkant trekken en daar ‘De stille kern’ betreden. Een schitterend gebied, waarover ik later meer zal bloggen en dat wordt begraasd door Konikpaarden en herten. Ik heb iemand zien bloggen over Schotse hooglanders in dit gebied, maar die heb ik nooit aangetroffen.

De achterkant van één van de vier open kampeerhutten bij de entree van de kampeerplek ‘Campanula’. Voor wie ervan houdt zal het ideaal zijn om er zijn matras en slaapzak neer te leggen, maar het doet me primitief en vooral erg ‘hard’ aan. Dit blijkt ook het einde van mijn route te zijn. Mijn tocht langs de Groenewoudse stopt hier op het kampeerterreintje…..

…en nu begrijp ik waarom ik hier nooit Hooglanders heb zien lopen. ….