De fotografie heeft zo zijn regels voor wie er zich aan houden wil en vooral amateurfotografen zijn er tuk op om elkaar af te rekenen op het gebruik ervan en de mate van perfectie daarin. Rechte horizonnen, rechtstand van gebouwen en objecten en symmetrie in de foto’s. Dat zijn enkele onderdelen in de compositie waarop je punten scoort of verliest.
Deze elektramast staat niet recht op de foto, geen winnaar dus, maar de horizon ligt gelukkig redelijk waterpas. Scheve horizonnen hinderen me meestal wel, maar dat is afhankelijk van de soort foto die ik maak. In mijn landschapsfoto’s wil ik de horizon recht hebben, want zo zien we hem in de werkelijkheid ook. En als polderbewoner zie ik liever niet al het water van het Markermeer door een scheve horizon de Flevopolder inlopen. Maar scheefstand van gebouwen of objecten door vertekening van het perspectief…..that’s life, zo zien we de dingen dagelijks om ons heen.
Zo zien we onze omgeving meestal ook niet symmetrisch, terwijl symmetrie één van de hogere compositiekunsten in de fotografie is. Daarvoor moet je exact je positie kiezen, vaak met statief, en dan heel precies afstellen. Dat levert erg mooie platen op….maar het is een hoop gepriegel en voor mij veel te ‘klinisch’. De gelijke afstanden links en rechts en boven en onder in de foto bepalen de kwaliteit, maar ik zie geen verhaal en het appelleert daarom niet meer aan mijn gevoel.
Ik serveer die regels overigens niet af, want soms komen ze me juist heel goed van pas. Meestal op momenten dat ik iets wil vastleggen, maar niet weet hoe. Dan ga ik de regels af, probeer ze uit en dan heb ik in ieder geval wat.
Deze elektramast heb ik later nog eens opgezocht, bij beter weer. Op zoek naar symmetrie, maar niet gevonden. Waarschijnlijk is het ook wel te veel gevraagd van mij. Symmetrie is orde en rechtlijnigheid en dat past me blijkbaar niet. Ik werd duizelig van het omhoog kijken, daar onder de mast….waar ik probeerde de regels toe te passen….in veel opzichten onder spanning dus.
