Toen ik een aantal weken geleden op een grijze en winderige dag tegen beter weten in op fotopad ging, passeerde ik, terwijl het stortregende, een plek bij Almere Pampus, vlak bij het markermeer, waarvan ik op dat moment dacht: ziet er niet uit!… maar wat is het? Tja, niets ziet er goed uit onder dergelijke weersomstandigheden, maar ik werd getriggerd door een groot aantal uit de bodem stekende staalplaten. En die platen moesten iets voorstellen, want er stond een bord van staatsbosbeheer met een lange titel erop, vlak voor de ingang naar het terrein. Het was me op dat moment echter net even té drassig en nat buiten om uit de auto te stappen en dat bord te gaan lezen.

Weer thuis zocht ik op Google op wat ik nu eigenlijk had gezien en ik las dat het een kunstwerk was. Ik geloofde het onmiddellijk. Maar toen ik las wie de maker was sloeg ik stijl achterover van verbazing. Daniël Libeskind, ontwerper van het Joods Museum in Berlijn, maar bij mij vooral bekend als ontwerper van het nieuwe World Trade Centre in New York. Men noemt hem de architect van de herdenkingsmonumenten en ironisch, of liever wrang, is dat zijn Joods Museum in Berlijn werd geopend op de dag dat de Twin Towers in New York werden aangevallen en instortten: op 11 september 2001.

Ik wist meteen hoe ik dit object moest fotograferen, ook al zou mijn insteek geen enkel recht doen aan de idee achter dit kunstwerk. Wie zich daar serieus in wil verdiepen, klikt hiervoor op de link onderaan dit blog.

De naam van dit ‘landschapskunstwerk’ is ‘Polderland, Garden of Love and Fire’. Landschapskunst is een kunstvorm waar je bijna over struikelt in Flevoland, als je er weet van hebt. Als je er geen benul van hebt, begeef je je gewoon in het landschap, in het kunstwerk eigenlijk, en hier of daar zie je misschien iets afwijkends, maar je hebt totaal niet door te verkeren in een gebied dat is ontworpen aan een tekentafel en ontsproten aan een wereld van ideeën in het hoofd van een kunstenaar. En als je het wel weet, dan zie je het niet, zoals hier, want je staat er middenin en hebt niet het overzicht…

De formatie van stalen platen – die van aluminium zijn bleek mij later – die op het oog willekeurig geschikt bij elkaar staan, maken deel uit van een groter geheel van lijnen, gevormd door smalle kanaaltjes, een voetpad en een grintvlak, die elkaar kruisen als in een schets van Miro. Maar om dat te kunnen zien zou je er met een helikopter boven moeten hangen.

Ik zag die compositie dus niet, want ik stond er middenin en bij deze opstaande platen had ik een heel andere associatie. Als je er dicht opkruipt en een beetje door de knieën gaat, waan je je tussen de wolkenkrabbers in een grote wereldstad. Misschien wel het voorland van Almere en daarnaast, of liever erboven…..daar hingen ook prachtige wolken om te krabben…..

…evenals een felle, laagstaande zon, die er meedogenloos doorheen scheen. Doordat ik had verzuimd mijn zonnekap op de lens te schroeven, zag ik prachtige ‘lensflares’ langs de platen, bijna in reeksen, naar beneden vallen.

Normaal verpesten die flares je foto, maar hier vond ik ze prachtig. Toen ik zag hoe ze werkten in het beeld, heb ik ze bewust gezocht. En eerlijk gezegd vind ik dat de staat waarin dit landschapskunstwerk verkeert ook wel wat kunstgrepen rechtvaardigt om het er beter uit te laten zien. Al is het alleen al voor Liberkind, de ontwerper, die verdient beter.

Het werk wordt beheerd door Museum ‘De paviljoens’ in Almere. De staat van beheer is niet indrukwekkend op dit moment, maar dat zou in het voorjaar zomaar kunnen verbeteren. Op de site van het museum staat een uitgebreide uitleg over de ideeën achter en het ontstaan van dit werk.

Klik voor meer informatie dus op de link: ‘Polderland, Garden of Love and Fire’.