Toch aardig, zo’n saluutvlucht ten afscheid. Die ganzen en ik zijn elkaar hier vast al heel vaak tegengekomen. Op de plek waar ik pas echt heb leren genieten van de natuur: de Stille Kern.
Eerst was het gewoon een onderwerp om te fotograferen. Een enorme modderpoel die achterbleef nadat de bosbouwers in 2013 de herinrichting hadden geklaard en weer waren vertrokken. Maar elk seizoen daarna werd het gebied groener, mooier en was het anders.
Nog één blik dan, in de mist, om de scherpe kantjes van het afscheid te halen.
Er is overigens niets treurigs aan dit afscheid, want waar ik heen ga liggen volop nieuwe onderwerpen.
Maar dat is juist zo dubbel…..
ik ga dit bos en zijn hoofdrolspelers zeker missen,
maar kan ook bijna niet wachten tot ik eindelijk uit kan vliegen ….. om in mijn nieuwe woonland weer nieuwe gebieden te ontdekken.