Over de Oostvaardersplassen kan ik niets méér en zeker niet beter vertellen, dan de regisseurs Mark Verkerk en Ruben Smit hebben gedaan in hun fantastische natuurfilm ‘De nieuwe wildernis’. Miljoenen hebben de film of de TV-serie inmiddels gezien, wat als keerzijde heeft dat je nooit meer als enige bezoeker in het gebied rondloopt. Zelfs als het baggerweer is en je het risico loopt een nat pak te halen……zijn er mensen die dat risico met je willen nemen.
Dat natte pak heb ik gehaald. Ik heb zelfs geruime tijd gemeend te schuilen in een observatiehutje, maar werd evengoed drijfnat, doordat slagregens aan alle kanten door de kijkgaten heen werden gejaagd.
Maar het was de moeite waard, ook al heb ik niet veel kunnen schieten die dag. Moderne elektronica verdraagt al die nattigheid slecht en ik heb de camera dus regelmatig moeten wegbergen. Bovendien heb ik ook vaak moeten zoeken naar standpunten, waarmee ik die felgele regenjacks en rode paraplu’s van bezoekers kon ontwijken om ze niet op de plaat te krijgen…..waar is de tijd gebleven dat natuurliefhebbers nog in camouflagekleuren op wandelpad gingen?
De gemiddelde fotograaf loopt hier rond met een knots van een lens op zijn camera, soms zelfs zo groot dat er een karretje nodig is om de combinatie te vervoeren. Deze fotoblogger echter, hecht sterk aan zijn handzame groothoeklens. Vooral om weidse landschappen nog weidser te maken en dreigend weer nog dreigender, door het van álle kanten tegelijk te laten komen. En dan ook nog geduld uitoefenen, ware heldenmoed – al zeg ik het zelf – onder deze dreigende weersomstandigheden: wachten en nog eens wachten met afdrukken tot er een vogelformatie overvliegt om het beeld te completeren. Steeds als ik dacht, yes! daar komt er één en ik hief mijn camera in de aanslag, dan boog de formatie af en kon ik weer wachten. Vogels genoeg op de Oostvaarders om formaties te vormen; je hebt alleen wat geduld nodig om ze goed in beeld te krijgen…..
…maar terwijl je wacht en wacht, aanlegt en weer wacht, komt de bui dichterbij en vergroot de kans dat je het niet droog houdt…….
De publiekstrekkers van dit natuurgebied zijn, naast de vele vogelsoorten, vooral de Konikpaarden. Wilde paarden in ongetemd gebied, hier van grote afstand gefotografeerd. Niet omdat ik er niet dichterbij kon komen, maar ik wilde ze laten zien als deel van het landschap. In een latere aflevering ga ik in op de ‘wildheid’ van de beesten in deze ‘nieuwe wildernis’, die, ook al staan ze nog zo spectaculair afgebeeld op het affiche van de documentaire, eigenlijk, tja, hoe zeg je dat voorzichtig……’best betrekkelijk’ is.