Kasteel Staverden, zoals het iedere zondag tientallen keren op de foto wordt gezet. Een idyllisch twintigste eeuws kasteeltje uit 1905, middenin een prachtig park. Maar met een duistere kant….
Dit is alweer het vierde kasteel op deze plek sinds de 14e eeuw. En op dezelfde plek, maar in een ander kasteel, stierf in 1353 Leonora van Barchem…..
Ziek van verdriet over de dood van haar geliefde, die door een rivaal, die ook naar Leonora’s hand dong, op lafhartige wijze om het leven was gebracht. En nog altijd, als de klok van het koetshuis het middernachtelijk uur heeft geslagen, schrijdt zij over het landgoed. Statig maar onheilspellend, als de rouwende zwarte vrouwe…..
Zij komt over de Staverdense beek, waarvan het water onder haar aanraking lijkt te stollen…..
……en betreedt het park door een gordijn van vallend water bij de korenmolen.
Dan brengt ze een groet aan de witte pauwen in het park en daar huilt ze en schreeuwt ze van verdriet en slaakt ijzingwekkend klaaglijke kreten, die geen pauwenschreeuw kan overstemmen.
Bij het ochtendgloren keert ze weer terug naar haar laatste rustplaats, haar gedenksteen op het eilandje in de Staverdense beek: Leonara’s Poll. Geen mens is zij tegengekomen die nacht en dat is maar beter. Want volgens de legende kan niemand een nachtelijke ontmoeting met haar navertellen. Staverden verkreeg haar stadsrechten al in 1298 en is niet voor niets een stad…..met nog altijd slechts 30 inwoners……