Overal in het Emsland staan ze: uitkijktorens. Aussichttürme. Langs de rivier de Ems, in ‘natuurgebieden’ met uitzicht op monoculturen van coniferen, maïs en graan, aan de rand van weilanden waar verschillende vogelsoorten foerageren. Bordjes met illustraties van te spotten vogels, wild, insecten en planten, waarop je van grote hoogte kunt inzoomen met je verrekijker of camera – mits ze zich laten zien -, verantwoorden dan het bestaan van de naastgelegen toren. Maar vergeet voor een keer het weidse uitzicht en al wat leeft en bloeit daar onderaan die toren. Doe eens aan introspectie en kijk in de toren zelf. Ontdek het boeiende lijnenspel van hout en hoogte:
Als je het platform bovenop de toren hebt bereikt, loop dan niet naar het hek aan de buitenrand, maar blijf bij het trapgat en ga erbij liggen. Eerst op je linkerzij en kijk dan nog eens naar de weg die je naar boven aflegde, of liever: naar de vreemde kooi waarin je je ineens lijkt te bevinden. Van een torentrap is nu geen sprake meer. De trappen die je beklom liggen links van je als een wand van verspringende planken en wat je als leuning gebruikte om je tijdens de klim aan op te trekken, ligt nu onder je als een spoorrail met dwarsliggers en de blik naar buiten passeert de sporten van twee, nee, zelfs drie ladders…
Herhaal die oefening, maar dan op rechts Haal rustig adem, adem in en adem uit, ontspan je en laat al je gedachten los en langs de houten frames naar buiten voeren…
…en welke staat van bewustzijn je hiermee ook bereikt, blijf voorzichtig, het is geen yoga, dus laat je niet verleiden je innerlijke balans te testen door een handstand te doen voor het trapgat…