Jammer! Er was inderdaad een nest, ik blogde er al over in Koolmezen vice-versa.
De jongen waren hoorbaar uit het ei en tjilpten dat het een lust was. Het was echt vrolijk lente in de tuin. Vader en moeder vlogen de eerste twee dagen af en aan met proteïnerijke kost tussen de snavels. Maar op dag drie was er ineens geen vliegverkeer meer, de hele dag niet voor zover we dat konden volgen.
Het werd stil in de achtertuin.
Op dag vier zagen we vader of moeder met een levende larf in de snavel naar binnen glippen…..en er weer uit, zonder de larf te hebben afgeleverd. Een nieuwe kans zoekend in het naastgelegen hok, waarvan we een week of drie geleden het kunstig gebouwde, maar lege nestje verwijderd hadden, omdat het niet meer bezocht werd. En ook daaruit vertrok hij of zij onverrichter zake met het voer nog tussen de snavels.
Uiteindelijk hebben we maar een kijkje genomen in het nest: vier piepkleine kuikentjes lagen met omhoog gerichte snaveltjes roerloos in het nest. Er zat geen beweging in, slechts ééntje bewoog heel licht en had het snaveltje een beetje open. Comateus waarschijnlijk, dood gaan was nog een kwestie van weinig tijd. Ik heb het nest in een plastic zak geschoven en die goed dichtgebonden in de afvalbak gegooid.
Nog altijd schiet zo af en toe één van de ouders met voer in het hok en komt er daarna vertwijfeld uit, zoekt het naastgelegen hok en vliegt dan weer weg.
Een dagje verzaakt in de opvoeding en dan krijg je dat…..keihard….in koolmezenland.