De vuurtorenwachter van Hyllekrog

Het schiet niet op met de lente, ik heb me vergist onlangs. Buiten loeit de wind en de regen slaat tegen de ramen. Het is maart, weer volop herfst en het ziet er niet uit daar buiten. Sluit dus de gordijnen maar vroeg, zet de verwarming wat hoger en ga er voor zitten: een volksverstelling over de vuurtorenwachter van Hyllekrog, geïllustreerd met zomerse beelden uit 2014 en met een moraal die zich uitstrekt tot aan het begin van deze eeuw.

Het verhaal begint rond 1890 op het Deense eiland ‘Lolland‘. Lol betekent ‘laag’ in het Deens, dus denk niet dat het zich in een vroege versie van een pretpark afspeelt. Het deel van de Oostzee waarin Lolland ligt, wordt ook wel de Fehmarn belt genoemd en is een gebied waar het flink kan spoken. Ver van het bewoonde deel van het eiland staat dan ook een vuurtoren op een lange, smalle landtong genaamd Hyllekrog. Een oriëntatiepunt voor schippers en vissers, dat ze bij slecht weer behoedt voor schipbreuk op één van de vele zandbanken en ondieptes die er rond het eiland liggen.

De vuurtorenwachter van Hyllekrog was een verbitterde weduwnaar. Hij had zijn vrouw enige jaren geleden verloren en zijn enige zoon was boer geworden en woonde met zijn gezin in een boerderij niet ver van de toren. Maar zijn vader bezoeken deed hij niet vaak, want een normaal gesprek tussen hun beiden was al lang niet meer mogelijk. In zijn bitterheid wist de oude man alleen nog maar God te vervloeken voor alles wat hem was afgenomen en hij had een nieuwe liefde gevonden: drank.

Tijdens een zware novemberstorm in 1895 was hij met de fles in de hand naar de toren gegaan om het licht te ontsteken. En toen het vuur brandde plofte hij achterover in zijn luie stoel, schonk zich het ene na het andere glas in en viel in slaap……. Intussen gierde de wind om de toren, maar ook er doorheen en blies de gaslantaarns uit. Normaal gesproken is dat geen probleem, behalve als de vuurtorenwachter slaapt….

Het vuur was gedoofd en op zee vochten de schippers voor hun leven, maar waar moesten ze heen? De toren gaf geen licht, dus was ze geen baken. Ze hadden geen idee waar ze waren en waarheen ze moesten. De zoon van de vuurtorenwachter had inmiddels gezien dat het licht gedoofd was. Hij aarzelde niet en trok met zijn paard en wagen over het kronkelige hobbelpad van de landtong naar de toren. De zee brulde in de wind, water en lucht waren één en het zoute water geselde zijn gezicht, maar het hinderde hem niet. Hij moést zijn vader helpen, maar helaas; zo ver kwam hij niet. Een enorme golf overspoelde de landtong en sleurde de zoon met zijn paard en wagen in de zee. Van de zoon is daarna geen spoor meer gevonden.

De volgende ochtend ontwaakte de vuurtorenwachter met een enorme kater. Hij waggelde de trap af en liep bij het verlaten van de toren tegen het lijf van een ziedende landvoogd. Toen hij besefte hoe ernstig hij verzaakt had en vernam dat zijn zoon in de golven was omgekomen in een poging om hem te redden werd het de oude man te veel. Hij rende terug naar de toren, stormde tegen de trappen op tot hij niet hoger kon en sprong…..de dood tegemoet.

Maar of hij die werkelijk heeft ontmoet is nog altijd de vraag. Opvolgende vuurtorenwachters hebben altijd het idee gehad, dat zij niet alleen in de toren waren. En zelfs toen de vuurtoren niet meer in werking was, hebben omwonenden en schippers vaak waargenomen dat het licht in de toren brandde tijdens zware stormen. De wachter is er nog, zeggen zij, en houdt de lampen brandend om zijn zoon te redden. Hij is veroordeeld tot een oneindig en rusteloos bestaan, waarin hij het nu zinloze licht van Hyllekrog eeuwig zal laten schijnen.

En aan het begin van deze eeuw werd zijn straf nog verzwaard. De bewoners van het eiland wilden ze niet, maar ze wisten nog een plek waar ze wel geplaatst konden worden, zonder dat ze hun uitzicht zouden belemmeren. De windmolens mochten op zee geplaatst worden, maar alleen…..in het zicht van de vuurtorenwachter van Hyllekrog.