Die Dicke van het Tinner Loh

Die is niet meer. Hij was de publiekstrekker van dit fraaie en al sinds 1937 beschermde natuurgebied,

….met eigenlijk maar één wandelroute, die loopt heen en terug tussen planken hekken, waarbuiten je je om diverse redenen niet mag begeven. Een gebiedje van ongeveer 13 hectaren vol loofbomen van soms eeuwen oud.

Met bij de grond goudgele varens die in het strijklicht van de laagstaande herfstzon prachtig oplichten.

Maar de hoofdmoot is toch: bomen….

…..enge bomen….

….dansende bomen…..

en vooral veel holle bomen…..

Die klinken het hardst als ze vallen….

…en vallen doen ze bij bosjes.

Vandaar ook deze waarschuwing om binnen de paden te blijven.

Toch moest ik er even af om een laatste en voor mij zelfs eerste blik te kunnen werpen op ‘die Dicke’.

Hij was een publiekstrekker, zoals ik al schreef. Toeristen kwamen van verre om zich met hem en zijn knoestige stam te laten fotograferen. Hij was één van de dikste bomen van het Emsland; een fotomodel met een omvang van zeven meter op zijn dikste plek. Zijn leeftijd wist men niet precies…

…waarschijnlijk lag die tussen de 450 en 500 jaar. Maar zoals zo vaak: de dood kwam van binnenuit. De stam begon daar te rotten, werd hol en de paddestoelen deden de rest. Ze verzwakten de boom tot die omviel, maar ook daarna bleef hij ze huisvesting bieden.

Tijdens een voorjaarsstorm in 2018 viel ‘die Dicke’ en, zoals alle bomen die hier uiteindelijk bezwijken, hij ligt nog steeds op de plek waar hij terecht kwam. Dat is het natuurbeleid in de Tinner Loh. Bomen en vallend hout worden niet verwijderd of verplaatst. De natuur ruimt het zelf wel op en houdt zichzelf zo in stand.

En zo staat en ligt dit prachtige bos vol met de restanten van eeuwenoude bomen en heb ik opnieuw een plek gevonden om ieder seizoen eens met mijn camera te bezoeken. Ik hoop op veel sneeuw deze winter!