Diepte
25 april 2017
Dit delen:
‘Hondo’ is een Spaans woord voor diep, ‘hondonada’ voor slenk of diepe geul. Hondón de los Frailes zal dan betekenen: diepte van de monniken (frailes = monniken). En inderdaad, Hondón de los Frailes ligt in een diepte als je bovenop de omringende bergen staat, maar wel één die op 415 meter hoogte ligt.
Vanaf mijn huis loop ik over de Camino de Casas Alto (Pad van de hoge huizen) tegen een heuvel op van maximaal honderd meter hoog en als ik op de top ben, blijk ik plotseling bovenop een berg te staan met een hoogte van ongeveer vijfhonderd meter. Op de foto links kijk ik uit over de Hondón vallei en vanaf hetzelfde standpunt, met mijn neus naar het westen, kijk ik uit over de veel dieper gelegen vlakte aan de andere kant van de bergen. De vlakte die (af)loopt naar het dorp Albatera, dat op 20 meter boven N.A.P. hoogte ligt. Toch een stuk dieper dan de beide Hondóns (Hondón de los Frailes en Hondón de las Nieves), maar ja, er kan er maar één – of in dit geval twee – de naam krijgen.
Overigens, die monniken van Frailes; daar heb ik nog geen spoor van gevonden. En de sneeuw van Hondón de las Nieves (nieves = sneeuw), tja…, er komt slecht weer aan; misschien is de volgende blog in kerstsfeer…..
Hier een hoger gelegen uitzicht over de vlakte waar Albatera ligt. Het paaltje rechts staat er alleen om verwarring te zaaien. Het geeft met het getal 1630 geen hoogtemeters aan. Ik voelde mij even trots, toen ik daar stond. Maar ik realiseerde me al snel, dat ik tijdens mijn avondwandeling kort ná het eten en met ook nog een paar biertjes achter de kiezen in een klein half uur geen hoogteverschil van 1215 meters kon hebben overbrugd. Het zou stoer geweest zijn, maar ik geef toe: ik heb ook mijn beperkingen.
Diepte (Hondura) vind ik in mijn foto’s in Nederland meestal door de blik te vangen met paden, wegen, kanalen of rivieren die vanuit de hoeken van de foto steeds dieper het beeld inlopen.
Dat doe ik hier ook met deze bergweg, die op grote hoogte langs een coto privado de caza – een privé jachtgebied – loopt. En met het paadje dat in het verlengde van de weg verderop omhoog kruipt. De lijn van de paden geeft de foto diepte, maar de échte diepte bevindt zich aan het einde ervan: de vlakte onderaan de bergen.
Diepte in de geulen in de wegen, ook dat is Spanje. Sommige trajecten moet je met een gewone auto niet willen rijden. Maar voor een avondwandelingetje zijn deze geasfalteerde bergpaden prima geschikt.
Hier wordt het landschap heel langzaam afgevlakt, maar het wordt er nog niet weidser op. Steengroeven, daar zijn er hier veel van. Marmer is vaak het eindproduct, na chemische bewerking in China, zo heb ik gehoord. Of dat hier het geval is weet ik niet.
En als de zon aanstalten maakt om onder te gaan….
en je bent nog niet geheel vertrouwd met de omgeving, dan kun je maar beter maken dat je snel thuis bent. Ik ben thuis gekomen, maar was in het donker onderaan de heuvels even de weg kwijt en heb daardoor een aantal zeker niet vervelende kilometertjes extra gelopen. Een spoor trekkend van blaffende honden, die de villa’s bewaken op de heuvels rondom de Hondón vallei.
Je hebt er een mooie reportage van gemaakt met extra inhoud door de onderschriften.
Het ziet eruit als een ontzettend droog en dor land, indrukwekkend door troosteloosheid. In de Pyreneeën kwamen we langs gelijksoortige gedeeltes. Lijkt het zo door de spaarzame bewoning of heb je woonplaatsen gemeden voor de foto’s?
Hoe zijn de bewoners daar, levend in een omgeving als deze? Je zou denken dat ze vanzelf net zo verdrogen en veel dorst hebben maar dat is een bedenksel van mezelf ☻
Indrukwekkend is het zeker, maar troosteloos niet. Dat is een omschrijving die ik bewaar voor deprimerende nieuwbouwwijken in Lelykstad of Almere…. Desolaat of ‘verlaten’ is het wel, en dat vind ik heerlijk. De woningen die er staan heb ik gemeden, het ging me om het landschap en de ‘andere’ diepte. Die woningen, of liever gezegd de bebouwing op de heuvels komt nog wel aan bod in de loop der tijd, evenals de bewoners. Zelfs hier wonen minimaal evenveel buitenlanders (merendeel Engelsen) als Spanjaarden. Die vormen een gemeenschap op zichzelf, met een eigen schaduweconomie waar de Spanjaarden volgens mij niet veel beter van worden. Maar….ik moet het land nog leren kennen: aan de hand van mijn foto’s. Dorst lessen ze hier wel hoor, of ze die echt hebben weet ik niet, maar de paar terrasjes die hier zijn worden dagelijks goed bezocht.
Mooie kleuren en landschappen. Ik kijk uit naar het verhaal van de monniken…
Ik ook. Dank!
Schitterende foto’s weer Robert! Mooie omgeving hé de bergen en onze vallei,..Hoop er volgende week ook weer even te zijn en te genieten van het zonnetje, de rust, de ruimte, de mensen en het heerlijke Spaanse leven!
Een hoop te ontdekken hier, zeker! Als je uit Nederland moet komen zou ik inderdaad nog een weekje wachten. Morgen en overmorgen hebben we Hollands weer als ik het goed begrijp. Hopelijk levert me dat wel mooie foto’s op. We treffen nog wel een keer in Nieves 😉 Dank!
Heel gaaf fotowerk Robert ,heerlijk om alles te ontdekken.,via jou pen
en foto,s.Zo te lezen kan jij je we aarde in dit gedeelte berggebied.
Dank je wel Jeff! De foto’s kleuren nu vooral ook mooi, omdat ik ze kort voor zonsondergang maak. Voordeel van mijn ‘uitbuikwandelingen’ na het eten. Overdag mooi foto’s maken zal wat moeilijker worden, want het licht is hier keihard als de zon goed schijnt. Hoewel, er is natuurlijk ook nog de charme van kleine dorpjes met smalle straatjes in de schaduw. Ik heb het prima naar m’n zin hier!