Dingen zien

Ieder jaar in september wordt de Ig Nobelprijs uitgereikt. Een soort alternatieve Nobelprijs, die wordt uitgereikt aan wetenschappers om wier onderzoeken je eerst moet lachen, maar die je later toch wat minder absurd overkomen en aan het denken zetten. Vorig jaar werd de prijs uitgereikt aan een aantal Chinees-Canadese wetenschappers: “Voor het proberen te begrijpen wat er gebeurt in de hersenen van mensen die het gezicht van Jezus zien in een geroosterde boterham.”

Tja, in mijn wereld komt het niet veel voor dat ik gezichten of voorstellingen in etenswaren zie. Gewoon, omdat ik ze nauwelijks bekijk en onmiddellijk verorber. Neemt niet weg, dat ik in het dagelijkse leven natuurlijk wel eens dingen zie, waarvan ik denk……..zien anderen die ook?

Neem deze wandelende tak, of liever gezegd: boom. Ik weet zeker dat hij me bijna omver liep, omdat hij laat was voor een voorstelling van ‘De dansende bomen’ in het Speulder bos. Bij Drie, op de Veluwe. En ja, ik merk het wel, nu roert uw ongeloof: dansende bomen, beste Blogger, die komen alleen maar voor in volksverhalen. Maar als ik u de volgende platen laat zien, weet u dat dit niet alleen maar een legende is en dat volksverhalen ook niet zomaar ontstaan. Voordat het verhaal er was, moet iemand toch iets gezien hebben?

Kijk maar hoe de spotlights van de zon hier gericht staan op een loverrijk dansgezelschap, dat een prachtige ecologische choreografie uitvoert, losjes in de heupen en hemels met de armen… En dat kan alleen hier, bij Drie, op de Veluwe, in het bos van de Dansende bomen.

Helaas heeft niet alles wat ik waarneem tijdens mijn lange wandeltochten in de natuur zo’n vriendelijk en kunstzinnig karakter.

Toen ik na de voorstelling een eind verderop op een omgevallen boom mijn bammetje zat te eten, zag ik recht voor me, rond deze wortel, plotseling zand en takjes zachtjes naar beneden schuiven. En dat kwam, omdat dat ding, de monsterachtige klauw die ik toen pas zag, begon te bewegen……… weet ik bijna zeker…. en, geloof me,  ik wist niet hoe snel ik weg moest komen.

Een beroemd psychiater zei eens: “De mens is een psychisch proces, dat hij niet of maar ten dele beheerst.” Hij leefde daar goed van en volgens mij heeft die onvolledige beheersing mij al vele malen mijn leven gered. Beter tien keer voor niets vluchten, dan één keer tevergeefs toch? Ik bedoel….

…zou dit meisje wel zijn meegegaan met dit heerschap, als zij op haar hoede was, zoals ik? Geen idee wat er van haar geworden is en of ze ook zover gekomen was als ze haar psychische processen wat minder onder controle had?

En wie ziet hier geen ‘Evil dead’ stuk vee in, dat is herrezen om wraak te nemen op alle vleeseters die nog niet aan hart en vaatziekten zijn bezweken….?

De natuur is betrekkelijk nieuw voor me, maar sinds ik er lange wandeltochten in maak, vergezeld van mijn camera, begin ik er meer van te begrijpen. En ik zie signalen; ik begrijp ze nog niet, maar ik zie ze.

Zoals van dit nichterige stiertje, ‘Fatje’ noemde ik hem aanvankelijk. Ik richtte mijn camera en hij begon spontaan te poseren met zijn oren vol veejuwelen en zijn poot wat overdreven opgetrokken. Maar dat laatste………..

…gebeurt me de laatste tijd steeds vaker. Zie ook bij deze blondine. Willen ze me iets vertellen? Herkennen ze iets of iemand in mij? Overigens niet alleen het vee…..

…maar ook het pluimvee en wilde zwanen en ganzen en….bijna allemaal trekken ze een poot op als ze me zien. Ik zie dingen, maar de dingen zien mij ook, denk ik nu. Is daar al onderzoek naar geweest?

In september 2015 worden er weer nieuwe Ig Nobelprijzen uitgereikt. Misschien zit er dan een onderzoek  tussen: “Voor het proberen te begrijpen wat er gebeurt in de hersenen van dingen die het gezicht van Blogger Sterk zien, deels verborgen achter een camera.”

In Nederland is de uitreiking van de Ig Nobelprijs ook een gebeurtenis. Daar wordt een hele nacht voor vrijgemaakt. Zie voor de Nederlandse activiteiten en een overzicht van alle winnaars van 2014 de site ‘De Nederlandse Ig Nobel night’.