Heilzame modder, deel 1

Met deze foto begon ik mijn ‘bos-project’ in december 2013 en daarmee begon deze serie met een misverstand. Ik meende een foto gemaakt te hebben van een gronddepot met de zand- en kleibergen, die gebruikt werden voor de herinrichting van het Horsterwold in Zeewolde. ‘Make up voor het landschap’ noemde ik deze foto dan ook, maar de bergen die ze daarvoor nodig hadden, waren inmiddels al opgebruikt. Deze bergen met bodembedekkers lagen klaar voor de verbreding van de N305, een drukke provinciale weg die langs Zeewolde loopt.

De herinrichting van het Horsterwold bleek al veel eerder te zijn afgerond. De zware grondwerkvoertuigen hadden het terrein verlaten, paden waren aangelegd en heuvels gecreëerd. De bodem was overal kaal en sompig, want het regende bijna volcontinu. In de wijde omtrek zag je bijna alleen nog maar modder. Vruchtbare, heilzame modder en het enige waar dit landschap nog op wachtte was……de lente!

Bijna het hele gebied zag er uit als deze modderige uitzichtheuvel. Nieuw neergezet, met grond uit het depot en een zware betonnen trap erin gelegd. Om eerlijk te zijn: ik heb de foto een beetje rechter gezet, want de lijnen van de treden liepen niet helemaal horizontaal. Maar ik weet nog altijd niet of de foto scheef genomen was, of dat de trap een fractie was weggezakt, want door de langdurige regenval was deze heuvel meer dan verzadigd van regenwater en dat doet de stevigheid meestal geen goed.

Toch een mooi startpunt voor een overzicht, dat is uiteindelijk ook waar uitzichtpunten voor worden neergezet…..

De eerste twee foto’s laten de stand van zaken zien in januari 2014. Een zeldzame droge dag en een aantal wandelaars neemt de opgang naar de top van de heuvel. Vanaf de heuvel zie je de sporen die de werkzaamheden hebben nagelaten. Een kale, modderige woestenij waarin duidelijk de bandafdrukken liggen van de sjofels en trekkers die daar gereden hebben en waar de modder rul en sompig gehouden wordt door de poten van de konikskudde die hier leeft.

De laatste foto is van recenter datum, mei 2015. Een groot deel van het gebied staat weer droog, is begroeid en redelijk begaanbaar. Ook de vennetjes die achterbleven zijn begroeid met riet en waterplanten.

De koniks stonden er nog wat bedremmeld bij in het vroege voorjaar van 2014. Dit was helemaal niet het terrein zoals ze het kenden. Plotseling lagen er heuvels in het anders zo vlakke polderland en veel gras of groen om van te leven was er rond de plassen nog niet te vinden. Wel heerlijke modder om in te rollen, niets dierlijks is dit edele volk vreemd.

Vanaf een iets oostelijker gelegen uitzichtpunt kom je uit bij een aantal plassen, die in de late herfst en ’s winters in elkaar overvloeien en de verharde paden opslokken, die tijdens de reconstructie zijn aangelegd. Niets is permanent in deze omgeving.

De foto linksboven is uit februari 2014. Hier hield het rijpad op, dat normaal gesproken de twee plassen van elkaar scheidt. Een pad, of weggetje, dat doorloopt onder de bomen door, daar verderop, en zich kronkelt langs de randen van het water tot aan het einde van de plas. Nu was het volledig ondergelopen en lag er zelfs een dun laagje ijs op het water.

Een maand later had het water zich teruggetrokken en kon ik de bomen weer bereiken. Die stonden nog wel met hun voeten in het water, maar het pad was vrij.

Op 30 januari 2015, dit jaar dus, lag er zowaar sneeuw op het pad en je kunt zien dat het ook deze winter weer onder water heeft gestaan. Op sommige plekken op de foto is dat nog steeds het geval. En de bomen staan opnieuw in het water, omgeven door dampflarden in de warmte van een fel en laagstaand  winterzonnetje.

Meer modder in de volgende blog.