Horster hutten

Zou het zo zijn dat een groot ‘wild bos’, waar de natuur grotendeels zijn gang kan gaan en waar je ook als bezoeker niet gehinderd wordt door allerlei gebodsborden en je rustig van de paden mag en overal doorheen mag denderen, mits je maar in acht neemt dat het een stiltegebied is….zou het zo zijn dat een dergelijk gebied in volwassenen het kind wakker maakt en een onbedwingbaar verlangen wekt om overal hutten te bouwen? Net als vroeger? Ik loop nu alweer een jaar of drie regelmatig door het Horsterwold  in Zeewolde en het valt me op dat dit grote bos weinig observatieplekken heeft en toch nogal wat hutten herbergt.

Te beginnen natuurlijk met het Steentijdhuis. Huize Zeewolde heet het officieel en het bestaat uit een steentijdhuisje én een werkplaats, maar het blijven hutten in mijn ogen. Alleen niet gebouwd door Zeewoldenaren en ook niet voor iedereen toegankelijk. In dit geval gelukkig maar, want dan kunnen de bouwers, Leidse archeologiestudenten, ongestoord voort met hun experimenten in dit unieke natuurgebied, dat niet voor niets een ‘oerbos’ wordt genoemd.

Op een klein half uurtje lopen van het steentijdhuis staat ‘paalcamping’ Campanula. Een viertal hutjes op een plek waar je vrij mag kamperen. Primitieve houten hutten, een vuurplaats en in de bosjes aan de rand van de camping een houten doos met een gat erin; de enige sanitaire voorziening op het terrein. Stromend water vind je in het kinderspeelbos aan de rand van het bos. Een hedendaagse steentijdplaats voor avontuurlijke kampeerders. Kamperen met de de tent kan er natuurlijk ook, op het weitje op het terrein.

Of je dit vals spelen moet noemen weet ik niet, maar het is wel inventief. De temperaturen lagen de afgelopen dagen rond de 27 graden en als je tentje vol in de zon staat, loopt die daarbinnen steeds verder op. Een Duitse campinggast heeft hem dus maar ín een hutje opgezet; dubbele warmte isolatie. De zon mag wel zijn flexibele zonnepanelen van energie voorzien natuurlijk, want ja, die smartphone moet ook gevoed worden.

Vanaf de paalcamping kun je de ’tocht’ – zoals ze kanaaltjes noemen in de Flevopolder – oversteken naar dat deel van het Horsterwold waar ook het wild loopt. Met de Guayabo, een brak bootje dat fungeert als trekpontje. De zitting in het midden van de boot is kapot, dus je moet wel plaatsnemen op de rand, waardoor de boot,  als je niet voorzichtig gaat zitten, onmiddellijk water maakt en dus ook vol met water staat. Gelukkig waren mijn schoenen waterdicht én hoefde ik de overtocht niet in zijn geheel te maken. Een klein stukje dan voor de foto. Een eind verderop kun je de tocht ook gewoon via een brug oversteken.

Helemaal aan de andere kant van het Horsterwold staat sinds vorig jaar een vogelobservatiehut, die ook in de categorie kunst valt. Buitenkunst of noem het toegepaste kunst van de Zeewoldense kunstenaar Rob van de Broek. Het heeft de naam en vorm van de gierzwaluw.

Voorzien van wat ze in omroepland het ’tweede scherm’ zouden  noemen. Je tuurt met je kijker door de kijkgaten en checkt op één van de borden naast je naar welke vogel je nu eigenlijk staat te turen. Een geheugensteuntje voor de wat minder getrainde vogelaars dus:  twee borden met enkele tientallen vogels en hun namen daarop afgebeeld.

En ach…ook vóór de gaten en zonder vogels is dit eigenlijk een heel prettig stekje.

Dit is helemaal nieuw. Een drijvend eendenhotel, een fort bijna, op een plas die buiten het zicht ligt van de gebruikelijke wandelroutes in het Horsterwold.

En dan nog een klein boswachtersprivilege. Vlakbij het eendenhotel, maar aan een ander vennetje. Redelijk uit het zicht van de bezoekers dus en gebouwd van stammen, takken, riet en een deur die ergens is overgebleven. De ideale boshut én …..

….zeg nou zelf….een geweldige plek toch om op een mooie zomerse werkdag van je lunch te genieten?

Ik ga er even tussenuit en misschien zoek ik wel zo’n plek op. Voorlopig ben ik een week of drie heerlijk offline en ga ik verzamelen om weer met een lange serie te kunnen beginnen. Tot dan!