Huis Doorn

In 1918, toen Duitsland de eerste wereldoorlog verloor en keizer Wilhelm II gedwongen werd tot troonsafstand, durfde de keizer niet meer terug naar Duitsland en zocht hij asiel in het neutrale Nederland. Dat kreeg hij, maar hij moest aanvankelijk genoegen nemen met een ‘bescheiden’ huisvesting in kasteel Amerongen, in de provincie Utrecht. Desondanks liet hij nog 59 wagonladingen aan persoonlijke bezittingen overkomen uit zijn paleizen in Duitsland….een keizer is ook maar een mens en mensen kunnen zich soms erg hechten aan hun spullen.

Uiteindelijk kreeg hij in 1920 zijn definitieve onderkomen in Doorn op de Utrechtse Heuvelrug.

‘Huis Doorn’ werd Wilhelms nieuwe en tevens laatste thuis. Een kasteel dat ‘Huis’ genoemd werd in een lommerrijke omgeving. Wilhelm zou zich hier ontpoppen tot een maniakale houthakker, wat zijn gezondheid enorm goed deed, maar het was funest voor de bomenstand op het terrein. Er ontstond steeds meer ruimte voor tuinarchitectuur.

De achterkant van het ‘Huis’. Op het dak wappert nog altijd de keizerlijke vlag.

Deel van de rozentuin. De tuin is vernoemd naar Auguste Victoria, de keizerin, die ook haar naam gaf aan de witte rozen die hier groeien. Als het tenminste geen winter is.

Auguste overleed in 1921, niet lang nadat ze haar intrek had genomen in Huis Doorn.

Opnieuw de rozentuin. Links met zicht op het kasteel. De rechterfoto toont een leeg rozenperk in de vorm van het IJzeren Kruis. ‘Das eisernes Kreuz’ was destijds een Duitse militaire onderscheiding van Pruisische oorsprong.

Links het dak van het mausoleum waarin het gebalsemde lichaam van de in 1941 overleden keizer is bijgezet. Op het dak staat een koperen bol met kruis. Vervaardigd uit koperen keukengerei en clandestien geplaatst tijdens de oorlogsjaren. Clandestien, omdat de Duitse bezetter had verordend dat àlle koper in die jaren moest worden ingeleverd ten behoeve van de Duitse oorlogsindustrie. Dus óók die van Wilhelm. Maar bij leven boterde het al niet tussen Wilhelm en Adolf, dus na zijn dood hield Wilhelm het koper lekker voor zichzelf.

Rechts een poging tot inkijk. Je ziet de sarcofaag bedekt met de keizerlijke vlag en eromheen liggen nog betrekkelijk ‘verse’ bloemen. Blijkbaar heeft daar nog niet lang geleden een plechtigheid plaatsgehad. Overigens is dit mausoleum een ’tijdelijk’ grafmonument, want als Duitsland ooit weer een monarchie wordt – zo heeft Wilhelm bedongen – zal zijn lichaam weer naar Duitsland verkassen en worden bijgezet bij zijn voorouders in de Berliner Dom.

Nogmaals het Mausoleum. Wilhelm in Exile, bijgezet onder de vleugels van de Duitse adelaar.

Huis Doorn is tegenwoordig een museum. In de voormalige garage van keizer Wilhelm II is een permanente tentoonstelling (‘Tusschen twee vuren’ ) gewijd aan het neutrale Nederland dat tussen 1914 en 1918 werd ingeklemd tussen de oorlogvoerende grootmachten Engeland, Duitsland en Frankrijk. Hierin ook aandacht voor het verhaal van de vele Belgische vluchtelingen die zich in Nederland en in de omgeving van Amersfoort bevonden. Zie hiervoor ook mijn blog over het Belgisch monument in Amersfoort.