Hulshorst: van Achterberg tot Unilever
19 mei 2015
Station Hulshorst. Daar stoppen geen treinen meer, al stonden er afspraken over dat daar tot in de eeuwigheid ten minste vier keer per dag, twee maal in beide richtingen, een trein zou stoppen. Helaas, de NS omhelsde de efficiency, vergat de afspraken van zijn rechtsvoorgangers en heeft het station in 1987 uit de dienstregeling geschrapt.
De door neuroses geplaagde dichter Gerrit Achterberg heeft er in de vorige eeuw ooit stil gestaan, misschien zelfs meerdere malen. En gekwelde geest of niet, hij zag duidelijk dat het toen al geen rendabele halte was. Niemand stapte uit en niemand stapte in. Dat maakte indruk en hij legde het vast in een gedicht:
HULSHORST
Hulshorst, als vergeten ijzer
is uw naam, binnen de dennen
en de bittere coniferen,
roest uw station;
waar de spoortrein naar het noorden
met een godverlaten knars
stilhoudt, niemand uitlaat,
niemand inlaat, o minuten,
dat ik hoor het weinig waaien
als een oeroude legende
uit uw bossen: barse bende
rovers, rans en ruw
uit het witte veluwhart.
Een poëtische plek dus, daar bij de spoorwegovergang aan de Hierdense weg. Voor de horeca-ondernemer die zijn restaurant langs het spoor ‘Railroads’ noemt misschien een aardige bijkomstigheid, maar hij had liever dat de treinen halt houden bij het station. Om hongerige reizigers los te laten, maar ook voor het beeld. Treinen die halt houden spreken meer tot de verbeelding dan de blauw-gele strepen die één keer per kwartier met hoge snelheid voorbijroetsjen, nadat de bomen tingelend gedaald zijn.
Voor het ontbrekende beeld vond hij een oplossing. Hij haalde een stalen werkpaard van een Nederlandse margarinefabriek in Kellen, Duitsland: ‘Van den Bergh’s Margarinewerke’.
Duitse robuustheid van Krupp: roestig, ‘rans en ruw’, maar gepensioneerd en hij stalde hem permanent naast zijn restaurant.
Een ‘vuurloze locomotief’, las ik ergens, die dienst deed voor een margarinefabrikant die uiteindelijk is opgegaan in de Brits-Nederlandse gigant Unilever N.V.
Twee grote namen, één uit de literatuur en één uit de industrie, komen hier toevallig samen. De één omdat het op zijn route lag tijdens een treinreis naar het noorden. De ander, omdat hij hierheen is gesleurd. Naar een plek waar ik zelf ook bij toeval langskwam, op weg naar een wandeling over het Hulshorster Zand voor een blog. En pas onlangs, ergens vorige week, kwam ik erachter waar ik eigenlijk aan voorbijgegaan was.
Mooi station. Alleen al daarom een treinreis waard. Jammer dat de N.V. Nederlandse Spoorwegen niet tot andere gedachten is te brengen.
Dat is het. Voordeel nu is: je kunt erin wonen. Als de huidige bewoners het je willen verkopen natuurlijk en als je het niet vervelend vindt om op 10 meter afstand van langs denderende treinen te wonen. Oorspronkelijk was het een zeer privaat stationnetje, neergezet ver van het dorp Hulshorst zelf en op aandringen van de familie van Zandbergen, eigenaren van landgoed de Essenburgh, waarover ik in een vorige blog al geschreven heb. Volgens de Wikipedia hadden ze daar een eigen hekje als toegang naar het station. Grappig hoe alles wat ik op de Veluwe tegenkom in elkaar grijpt. Voldoende blogstof zou ik denken, volledig geleid door het toeval. Eens kijken of ik daarmee voort kan de komende maanden. Het ‘concept’ Toeval 🙂 nader uitwerken.
Ik ben vorig jaar met een werkweek in die buurt geweest.
Prachtig mooi, het station, de trein en de omgeving!
De zandverstuivingen maakte ook veel indruk op de leerlingen.
Zonnige groet,
Ik woon hier nu een jaar of zes aan de periferie van de Veluwe en het is echt een bijzonder gebied.
Ik kom uit een groene omgeving, maar zo uitgestrekt als hier. Heerlijk om door die bossen te struinen en oppassen dat je niet verdwaalt.
En zorg dat je op zondag eigen bammetjes bij je hebt, want horeca op zondag is nog tamelijk zeldzaam.
Zo, nu weet ik wat over deze oude locomotief in ruste. Ik heb hem wel eens gezien.
Uiteindelijk is alles terug te vinden op de http://www…….ik kwam overigens nu uit bij de Duitse Wikipedia, na eerst mezelf op het verkeerde spoor gezet te hebben (hoe toepasselijk) op de Nederlandse. Toch bijzonder hoe makkelijk we tegenwoordig aan informatie kunnen komen, gewoon thuis aan je pc.
Een Duitse Blue Band Loco,een dichter en een verlaten station die er goed
onderhouden uit ziet trouwens vergeleken met de Locomotief,mooi ver-
woord in tekst en weer fraai de drie foto,s qua standpunt en kleurtones
gr Jeff
Blue Band Loco: goeie naam voor een band haha! Dank Jeff!