i Kirke
23 juni 2016
Rond 1100 zijn de Denen ermee begonnen; met het Christendom. En in de zestiende eeuw, tijdens het reformeren, besloten ze nog maar één Kirke toe te staan. De Lutherse staatskerk werd ingevoerd, die ze, om het wat democratischer te laten klinken, Folkekirke noemen; maar geen discussie: de vorst staat aan het hoofd. Andere kerkrichtingen werden niet meer geduld en dat duurde tot halverwege de negentiende eeuw.
Nog altijd is ruim 75 procent van de Denen lid van de Folkekirke en zij betalen verplicht kerkenbelasting, gemiddeld 0,88 procent van het belastbaar inkomen. Om de afdracht te innen en allerlei geloofszaken te coördineren heeft de Volkskerk zelfs een eigen ministerie. En zij faciliteren het onderhoud natuurlijk, want ook een staatskerk moet onderhouden worden en Denen geloven heilig in onderhoud.
Vandaar dat bijna ieder buurtschap, ook al staan er maar enkele huisjes, beschikt over zo’n mooi wit-rood en goed onderhouden romaans kerkje. Vaak al eeuwen oud en gebouwd aan de rand van het dorp, meestal bovenop een heuvel. Voor de oudere gelovige die te voet ter kerke gaat niet gemakkelijk te bereiken, maar wel duidelijk zichtbaar in de wijde omgeving, zowel vanaf land als zee.
Het pleisterwerk is altijd smetteloos wit, waardoor de kerkjes op een zonnige dag een mediterrane aanblik bieden en, zoals het gereformeerde kerken betaamt, het geld wordt niet verspild aan allerlei verfraaiing van het interieur met nisjes, ornamenten en heiligenbeelden, zoals andere geloofsrichtingen wel eens doen.
Zo blijven er ook nog kronen over voor een mooi orgel. Want de gemeenschap wordt graag smaakvol begeleid bij de samenzang.
Maar de belangrijkste missie is: de kerk moet in stand blijven en aan die opdracht wordt al eeuwen succesvol gewerkt.
Hoe een kerk dan toch romantisch kan zijn… prachtig die foto’s en het verhaal erbij!
Komt door dat orgel, dat romantische. Als dat begint te spelen houd ik het ook niet meer droog!
Dank!