Knardijk, deel 1: de Biezenburcht

Zeewolde, mijn huidige woonplaats,  heb ik leren kennen in de tijd dat ik nog veel kilometers maakte op de racefiets vanuit het Gooi, waar ik toen woonde. De Flevopolder met zijn lange, rechte en lege wegen was een ideaal parcours voor me en als ik de windrichting juist inschatte en zorgde dat ik op de terugweg wind mee had, kon ik hier met redelijk gemak honderd kilometer op een middag maken. Met rookpauzes, dat toen nog wel.

Eén memorabele rit voerde mij via Almere langs de Oostvaardersdijk in Lelystad naar Zeewolde en zo weer terug naar het Gooi. De afstand tussen Lelystad en Zeewolde bedroeg ongeveer twintig kilometer en liep over één lange dijk: de Knardijk. Memorabel was de rit niet zozeer door de merkwaardige benaming van die dijk of de schoonheid van de omgeving, maar omdat over een groot deel van die dijk schapen worden gehouden; die lopen daar los, verpozen het liefst op het fietspad natuurlijk…. en laten daar over meerdere stroken van tientallen meters al hun uitwerpselen achter, waardoor het er uitziet alsof er een biologische fragmentatiebom tot ontploffing is gebracht. Het was een wat regenachtige dag die dag……en ik kan u vertellen dat fiets en berijder na dit traject er bij thuiskomst uitzagen alsof ze een veldrit hadden gereden. Met dit verschil dat veldrijders aan het einde van een wedstrijd modder van hun lijf douchen……bij mij stroomde schapenstront via mijn benen naar het doucheputje en bleef daar bovenop liggen, de afvoer van het water blokkerend, waardoor ik alsnog met mijn schone handen……nu ja, ik denk dat de rest van het verhaal wel duidelijk is.

U begrijpt, hierna wilde ik nog maar één ding: wonen in Zeewolde, Moeder aller Knardijken….

Geloof het of niet, maar dit vijfhoekige gebouwtje, de Biezenburcht, is ontworpen door dezelfde architecten als die het ING-gebouw in Amsterdam Zuidoost hebben gebouwd. ‘Organische’ architectuur van architectenbureau ‘Alberts en Van Huut’: Zeewolde heeft het! Het huisvest een snackbar en vanaf het dak biedt het uitzicht op het ‘Harderbroek’ – het voormalige sluitgat in de Knardijk – en op het eilandje ‘de Biezen’ in het Wolderwijd. Tenminste, als het niet mistig is. Hoewel het niet aan het begin van de Knardijk ligt, maar op een kilometer of drie daarvan, start ik mijn wandeling hier en ik loop in deze mistige omstandigheden nog even terug richting Harderwijk om niet het idee te geven dat deel van de Knardijk in mijn beschrijving over te slaan.

Zuidwestelijk van de dijk: het Wolderwijd. De enige plek waar de Knardijk nog echt een directe barrière is tegen het water. Na de Biezenburcht is het gewoon een ‘binnendijk’ met aan weerszijden land. Maar nu, hier, is de aanblik van het Wolderwijd wijd noch weids…slechts een aantal meeuwen op fuikpalen in de mist…. verder kun je niet zien, en eigenlijk hoeft dat ook niet……hier zou ik uren naar kunnen kijken, ware het niet dat…..

….de mist weer optrekt en dan is er uitzicht! Op de Knardijk tussen Zeewolde en Harderwijk, met rechts het weidse Wolderwijd en links het Harderbroek. Plus natuurlijk een wielrenner, die, als hij rechtsaf slaat en de Knardijkroute vervolgt, hopelijk weet waar hij aan begint.

Detail: het eilandje de Biezen in het Wolderwijd, naamgever van de Biezenburcht.

Detail: het Harderbroek, poldergebied en trekplaats voor veel watervogels.

Wordt vervolgd.