Het was even vloed. Mijn leven herpakte zich. Ik kreeg weer ideeën en energie, blogde zelfs en ineens was er dat bericht half maart en een week erna dat moment, dat ik opnieuw voorin een aula zat en naar een kist keek, bijna identiek aan die waarin mijn lief lag, toen ik in oktober vorig jaar afscheid van haar nam. Nu lag er een vriend in, oudste zoon van mijn boer, 45 jaar oud, neef en vriend, vader in een jong gezin, ondernemer, levensgenieter, familieman en mensenmens voor wie niets te gek was om anderen te helpen. Van de ene op de andere dag was hij er niet meer. Van de ene op de andere dag was het weer eb.

En het afscheid van twee dierbaren, onverwacht en in zo’n korte tijd trok een te zware wissel op mij om mijn getij te kunnen wisselen: het bleef eb. Ik was behoorlijk uitgeschakeld, maar ga nu die wissel verzetten. Zonder vloed geen stroming, dan gaat alles dood. Daar heb ik nu schoon genoeg van. Mee met de stroom!