Polderparallellen 2

Ik vond niet veel geschreven bronnen over de polderparallellen in Nederland. Op het internet althans. Misschien ben ik ook wel de enige die erdoor geboeid is.

In de strijd van de Nederlanders tegen het water werd land steeds maakbaarder en verschenen bij de inrichting van het nieuw gewonnen land – de polders – de polderparallellen. En die namen toe in verscheidenheid en aantal, evenredig aan de groei van het aantal polders.

Hierboven nog wat oude parallellen uit één van de oudste polders van Nederland: de Arkemheense polder bij Nijkerk. Vingeroefeningen waren dit. Voorzichtige schreden op weg naar evenwijdigheid door een sloot en een weg, die parallel lopen aan de dijk. En een kleine poging van toegevoegd parallellisme door een hek, dat ik weet bij God niet wàt moet tegenhouden. Maar hij staat er en zijn planken lopen parallel met de sloot, de weg en de dijk, zoals het hoort in de polder.

In de iets jongere, maar toch niet piepjonge polder bij het Friese Stavoren. Daar wordt met speelsere lijnen en verspringende parallellen geprobeerd de zwaarte en het evenwichtige van de evenwijdigheid wat te breken. Ook hier weer hekjes waarvan de niet-poldermens zich afvraagt: waarom staan ze daar en wat houden ze tegen?

Zware voren getrokken in het land, evenwijdig aan de vroegere kustlijn van het voormalige eiland Oud Kraggenburg. Voor de inpoldering was dit een vluchthaven in de Zuiderzee, waar schippers bij storm hun toevlucht zochten. En het is alsof de golven nog altijd tegen de rand van het eiland aanrollen. Deze diepe lijnen liggen in een iets jongere polder, de Noordoostpolder, die ook de eilanden Urk en Schokland heeft opgeslokt.

De contouren van het eiland en de oude zeewering zijn op de kleine foto links beter te zien. Klik op de foto en hij wordt groter.

Laat ik het woord parallel niet meer gebruiken, maar het fietspad, een sloot en het gewas, in rechte lijn naast elkaar gelegen leiden je blik rechtstreeks naar de oude havenmeesterswoning met daarbovenop het  lichtbaken.

In de jongste polder dan, de Flevopolder, waar de voren links niet al te diep liggen – daar worden geen aardappelen gepoot – en rechts waar in kaarsrechte strepen naast elkaar een voor mij onbekend gewas boven het maaiveld is uitgekomen….

En dan zijn er natuurlijk de veel  verguisde, maar o zo nuttige en wat mij betreft zeker niet lelijke windmolens in de gemeente met de grootste windmolendichtheid van Nederland: Zeewolde. Ze volgen hun eigen lijnen, vaak met de wegen en het gewas mee. In slagorde opgesteld, rij na rij na rij….. maar zie dat vanaf de grond maar eens goed vast te leggen.

Nu dan, vooruit. Ik heb er een hartsgrondige hekel aan. Het seizoen waarin de polder zich hult in de vreselijkste kleuren die je maar kunt bedenken. Wanneer zelfs in de allervèrste verten vanaf de weg de rose, paarse, pimpelpaarse, rode, knalgele en witte tulpenbanen zich in je blikveld opdringen….. Ik rijd er dan liever niet doorheen, maar ik moet wel.

Maar ik heb me vermand en er een foto van gemaakt. En ik heb de foto nog wat vergroot en weet het nu zeker. De dames die tussen de banen doorlopen….. ik hoop dat ik die tulpenbanen hiermee in diskrediet breng….. die dames lopen daar met spuitbussen. Deze vrolijkheid is niet onbespoten dus….voor velen een gruwel….weet dus wat je in je kamer zet!