Polderparallellen

De polder en zijn lange rechte lijnen. Ze zijn er veelvuldig aanwezig en zoeken elkaar graag op. Ze lopen naast, onder of boven elkaar, het is maar net hoe je ernaar kijkt. De polder is een broedplaats van parallellen, als je ze eenmaal gezien hebt. Op het land, dat vaak wordt bewerkt in lange evenwijdig aan elkaar lopende lijnen.  Maar ook langs de randen aan het water.

Waar rijen van basaltblokken in het water liggen en de betonblokken ondersteunen, die weer de graslijn voor het verzakken behoeden. En daarbovenop ligt als een zwarte streep het asfalt van de provinciale weg, geflankeerd door, opnieuw, een grasmat die is versierd met een evenwijdig lopend ‘kunstig’ roestmetalen hekwerk, dat het naastgelegen fietspad aan het zicht onttrekt. Waarachter weer gras en water et cetera et cetera…. Alles strak in lijn, naast, boven of onder elkaar….alles parallel. Alles polderparallel.

Zak je af naar de basaltblokken en kijk je mee met de lijnen, dan zie je de basalt- en betonblokken zich langs het water als een scherpe pijl op de horizon richten. Een polderparallelpijl.

En langs het Ketelmeer…..

….daar staat kunst te midden van en bovenop de parallellen. Het heet zoals het lijkt: ‘Kunst op de Ketelmeerdijk’. Een kunstwerk dat na een aantal omzwervingen hier zijn definitieve bestemming gevonden heeft. Het is van de begin dit jaar overleden Brits-Nederlandse kunstenaar Cyril Lixenberg.