Sealevel in Zeewolde

De vierde van de zes Flevo-landschapskunstwerken, die ik in beeld zou brengen, ligt bij mij om de hoek. Sealevel, van de Amerikaanse kunstenaar Richard Serra. Een kunstwerk dat voor mijn gevoel in een overgangsgebied ligt tussen de twee eerder beschreven werken ‘Exposure‘ en ‘Polderland‘ en de twee die nog volgen, namelijk ‘Aardzee’ en ‘De Groene Kathedraal’.

Bij de eerste twee is er vooral sprake van kunstwerken gemaakt uit staal en aluminium. Op zichzelf staande werken die zijn geïntegreerd in het landschap, dat daarvoor in beperkte mate werd aangepast. Bij de laatste twee  is er sprake van kunst die is gemaakt mét het landschap en voor een groot deel met landschaps-‘eigen’ materialen.

‘Sealevel’ en ook het ‘Observatorium‘ zitten daar ergens tussenin. In ‘Sealevel’ kruisen twee met elkaar in lijn geplaatste betonnen muren een kanaal en een brug. Virtueel dan, want tussen de muren, die elk 200 meter lang zijn, bevindt zich een onderbreking, waardoor het kanaal stroomt en die eveneens 200 meter lang is. Beide muren lopen naar het einde weg in een kunstmatig opgeworpen heuvel die vanaf de top een mooi uitzicht over het hele gebied geeft.

Dat de muren in lijn naadloos op elkaar aansluiten, laat deze foto zien. Als je je kin op de bovenrand van de muur zou leggen, zoals ik met mijn camera heb gedaan, lijkt hij onder de brug gewoon door te lopen en zie je niets van de toch 200 meter lange onderbreking.

De bovenste rand van de muren ligt exact op zeeniveau. Serra was gefascineerd door de gedachte dat de inwoners van Zeewolde beneden zeeniveau leven en omringd zijn door randmeren die hoger liggen dan het land waarop ze wonen. En gelukkig zijn er altijd wel wat wandelaars voorhanden die, zonder daar erg in te hebben, de verhoudingen goed weergeven. Mocht je dus de hond uitlaten in Zeewolde ná een overstroming en je wilt persé langs het kanaal lopen, houd er dan rekening mee dat je minimaal 3 meter kopje onder gaat.

Een kijkje aan de kant van de muur waar je de heuvel opklimt. Ook in zwart wit, zodat ik wat meer contrast in de vlakverdelingen kon aanbrengen. Blijft een fotoblog, hé?

De onderbreking bij de brug en verderop de aansluiting, waarbij je de heuvel weer ziet oplopen. Dit is dus de plek waar alle Zeewoldenaren hun heil zoeken als de dijken bij de randmeren het begeven. Bijna alle Zeewoldenaren dan. Ik heb het op zolder ook erg naar mijn zin bij een overstroming.

Meer over dit kunstwerk op de sites Buiten in beeld en Flevoland Erfgoed.