Spiegelen na de Weerribben

Afgelopen zaterdag. De temperatuur lag rond de 27 graden en er was volop zon. Ik wilde wel eens zien hoe de Weerribben er dan uitzagen. Een bijzondere plek op de grens van Overijssel en de Noordoostpolder, waar ik in februari van dit jaar op een koude, zonnige dag met ook dreigende luchten een prachtige impressie heb opgedaan. Goudgeel was het landschap toen en hoe zou het nu zijn?

Zoals je het ’s zomers kunt verwachten waarschijnlijk. Vrolijk gelach en dito klanken gingen er over het terrein bij het bezoekerscentrum in een taal die meer paste bij de temperatuur op die dag dan bij het landschap. Een taal die mij altijd een vakantiegevoel geeft ook al versta ik er geen barst van: Frans.

Druk dus, gezellig druk. Bij het bezoekerscentrum, maar ik wilde de tocht van februari nalopen. Langs de rietkragen, die toen gesnoeid werden, over op water klotsend en verend veenland en af en toe een oversteek maken met een pontje.

“Pas op trekpontjes” staat er op het bord voor de aanlegplaats waar géén trekpontje ligt, dit keer. Tja, en waarschuwingen voor niet waarneembare trekpontjes moet je wel serieus nemen. Wegwezen dus. Waarschijnlijk is het broedseizoen en zijn de Weerribben daarom niet toegankelijk. Maar ja, wat nu?

Ik liep nog eens terug naar het aanlegplaatsje en zag in het water de weerspiegeling van het meerpaaltje.
Felle zon en door de zon vaak uitgebeten blauwe luchten zijn niet mijn favoriete omstandigheden om in te fotograferen. Maar felle zon en water maken samen mooie spiegelingen. En waar vind je de mooiste? In bossen met water, zoals mijn geliefde Waterloopbos, dat op nog geen 10 minuten rijden van dit bezoekerscentrum bij de Weerribben ligt.

Mijn inschatting was juist. Een zacht briesje over het water vervormde het weerspiegelde vers groene bladerdak van het Waterloopbos tot een abstract schilderij.

Mugjes waren er ook alweer volop en veroorzaakten kringen in het bijna stilstaande water van één van de grotere kanaaltjes.

Dood hout dat zonder moeite het leven heeft gelaten, maar van zijn spiegeling niet los kan komen.

De reflectie van de golfmachines, die hier vroeger het spiegelen onmogelijk maakten. Zij moesten het water met verwoestende kracht door de modellen jagen om te kunnen berekenen hoeveel door storm aangedreven waterkracht bijvoorbeeld de Deltawerken moesten kunnen weerstaan.

En de voor mij nog altijd mysterieuze ‘slurf’. Al heel vaak van dichtbij op de plaat gezet, maar tot nu toe altijd verzuimd om op te zoeken wat het nu eigenlijk is. Ik doe het weer niet. Laat het maar een mysterie blijven.