Treinramp in Lathen

Onderweg naar een familiebezoek in Lathen, Duitsland, was me opgevallen dat langs een groot deel van de provinciale weg daar een soort bovengrondse tunnel liep. Hoog boven de grond en op betonnen poten.

Die ’tunnel’ was echter geen doorgang, maar bleek een spoorlijn te zijn. Een magnetische spoorlijn, waar in het verleden een zweeftrein van Siemens met extreem hoge snelheden overheen roetsjte.

Snelheden tot 450 kilometer per uur haalde die trein, de ‘Transrapid’. Een treintype dat nog in ontwikkeling was en uitgebreid werd getest. Bij Lathen was in 1987 een testbaan opgezet van ongeveer 32 kilometer en iedereen die er interesse in had mocht instappen en aan de tests deelnemen.

Je reserveerde een plek in de trein voor jezelf, je gezin of voor een bedrijfsuitje en stapte op dit station in. Daarna zweefde je met enorme snelheden door het Eemsland. Veiligheidsmaatregelen waren niet nodig. Op deze treinbaan kòn niets misgaan. Botsingen tussen zweeftreinen waren uitgesloten, omdat alle treinen magnetisch werden aangedreven vanuit het spoor en dus altijd even hard en dezelfde richting uit zweefden.

Maar toch……

De ‘Transrapid’ zweeft niet meer. Het rangeerterrein en het station zijn gesloten en de 32 kilometer lange baan raakt langzaam in verval.

In september 2006 was er iets over het hoofd gezien. Aanrijdingen tussen ‘Transrapids’ konden inderdaad niet plaatshebben, maar op het spoor bevonden zich ook onderhoudswagens, die op traditionele – niet magnetische – wijze werden aangedreven. Gewone diesels dus, die hun eigen richting en snelheid hadden.

Nu staat er naast het terrein van ‘Transrapid International’ een monument. Voor de 23 doden die er vielen op 22 september 2006, toen een trein zich met een vaart van 200 kilometer per uur in een onderhoudswagen boorde. De twee monteurs in die wagen konden zich ternauwernood in veiligheid brengen door van het 4 meter hoge spoor te springen. Planningsfout. De verkeersleiding had zich er niet van vergewist of er zich nog voertuigen op de baan bevonden en de ‘Transrapid’ vrije baan gegeven.

In 2008 is nog geprobeerd het project te herstarten, maar in 2011 viel definitief het doek. Opruimen van het testtraject zal een vermogen kosten. Voorlopig blijft die testbaan nog wel staan als onbedoeld symbool van menselijk falen en de schromelijke overschatting van de techniek. Maar dat zal tijdelijk zijn. Momenteel heeft de natuur weer de regie en zij neemt waarschijnlijk ruim de tijd om deze stille getuigen van de ‘Transrapidramp’  te laten verdwijnen.