Vergeten aanlegplaatsen

Soms moet je geluk hebben. Tijdens een ritje door de Arkemheense polder, eind 2013, sloeg ik een paadje in, waar ik anders nooit in zou rijden. Typisch een weggetje alleen voor bestemmingsverkeer, dat leidde langs een kleine jachthaven met winterstalling en aan het einde kwam ik uit bij een langgerekte groene wildernis aan de rand van het Nijkerkernauw. Wie alleen maar op zoek is naar ‘mooie plaatjes’ zou zijn omgedraaid en weggereden zonder iets op te merken. Maar voor mij leek het een plek waar meer te halen was. Dus ik zette de auto langs de weg, stak over en keek tussen de struiken door en zag daar tientallen vermolmde steigerpalen uit het water steken. Restanten van een vervallen waterrecreatieplek, die – zeer onhollands – blijkbaar gewoon mochten blijven staan en door de natuur werden overwoekerd…..

Een stukje verderop lagen er nog wat steigers, waarvan de dragers zelfs planken droegen…..en hoe!

Ik moest me inhouden om er niet op te gaan lopen en natuurlijk deed ik dat niet. Ik hield me niet in en liep voorzichtig een stuk de steiger op. Maar de planken wiebelden en kraakten alsof het een cakewalk was. Daarbij waren ze spekglad en was er in de wijde omgeving geen mens te zien. Als je dan onderuit gaat en in het water belandt heb je een groot probleem. Toch maar niet verder dan, maar ik wilde van deze steiger wel  die geweldige kronkel aan de kop duidelijk op de foto hebben. Dat is gelukt, maar van een afstand. Ik heb gecapituleerd en de telelens voorgezet.

Nadien ben ik nog regelmatig op deze plek terug geweest en vooral bij slecht weer ging ik altijd even kijken hoe dat daar uitpakte.  Want slecht weer en verval zijn voor mij nu eenmaal een ideale combinatie om te fotograferen.

Na de  ‘Sinterklaasstorm’ op 5 december 2013 bezocht ik deze plek opnieuw en zag ik dat er naast de steiger een scheepje tegen het land was opgeschoven. Die lag er al die tijd al half onder water, maar had door de storm nog een zetje gekregen, waardoor hij nu duidelijk zichtbaar naast de steiger lag.

Bij deze steiger werd ik overvallen door nostalgische mijmeringen.

Een ouderwets hek als  toegang tot een steiger met daarop een soort boothuisje. Hier hebben betere klassen gerecreëerd, lijkt het. En wie daar niet toe behoorde was niet bevoegd en mocht zich hier dus niet begeven.

Of werd hier de toegang versperd tot het Nieuwe Land, dat daar achter het water ligt? De grens van het rechtlijnige Nijkerk met scherpe punten en prikkeldraad gesloten voor wie nog niet rijp was voor de rechte lijnen van het moderne Flevoland daar aan de overkant. Een soort Nijkerkse Muur, die tenslotte toch geslecht is.

Afgelopen zondag kwam ik hier weer een kijkje nemen. Ik wilde zien hoe ze er nu bij lagen en even rustig aan de waterkant zitten, hopend dat iedereen de steigers vergeten was….zodat ze daar alleen voor mij zouden zijn. Maar helaas, vanaf de provinciale weg zag ik al dat hier dingen gaande waren en bij het inslaan van ‘het weggetje waar ik anders nooit in zou rijden’ zag ik dat de naastgelegen camping een flinke opknapbeurt had gekregen. En eenmaal bij de plek waar ik mijn steigers hoopte te vinden, zag ik……..

….de kust van Nijkerk is weer aangeharkt ……..