Vergeten bootjes

Roosjes verwelken en scheepjes vergaan schreef je in godsnaam maar in het roze poesiealbum van dat leuke prinsessige klasgenootje, een half uur voor je ’t haar weer terug moest geven. Je had het al een paar dagen in huis liggen, maar wist écht niet wat je erin moest schrijven en er achteraan schreef je iets als en mijn vriendschap voor jou zal altijd bestaan.

Wist jij veel, dat het beeld van terminale bootjes eigenlijk veel romantischer is? Bootjes zijn geen schepen, hebben een andere status en vergaan dus niet, maar worden gewoon vergeten. Een geleidelijke, maar keiharde breuk in de vriendschap; het contrast met je valse liefdesverklaring in het poesiealbum kan niet sterker.

En die vergeten bootjes leveren mooie plaatjes op. In Jutland althans, waar ze vredig liggen tussen de Fluitekruid, aan de voet van een kerk en langzaam worden overwoekerd door de natuur.