Wehrtechnische Dienststelle 91: een immense schietbaan
9 november 2017
Dit delen:
Hij strekt zich uit over een lengte van 31 kilometer en is gemiddeld tussen de vijf en zeven kilometer breed. De schietbaan bij Meppen, die al door de firma Krupp in 1877 in gebruik werd genomen en waarvoor het in de weg liggende dorp Wahn in1942 moest wijken. Na de Tweede Wereldoorlog bleef de baan in gebruik en werd hij zelfs uitgebreid. Voor schietoefeningen door de NAVO in samenwerking met het Duitse leger. Geen dorp of woning ligt meer in de weg sinds Wahn is geweken en als er nu een oefening is, wordt uit voorzorg een aantal provinciale wegen afgesloten. Dan gaan de slagbomen neer, de lichten op rood en moet iedereen een flink eind omrijden. Behalve de hulpdiensten; die kondigen bij noodgevallen hun komst aan per radio. En als de nood aan de man is, zwijgen de kanonnen.
Bij iedere toegangsweg staan borden en slagbomen met waarschuwingen om het gebied niet te betreden tijdens een oefening. Als er geen oefening is staan de slagbomen open, maar aan de rand van percelen waar blindgangers kunnen liggen zijn ze altijd gesloten.
Overal in het gebied, te midden van de akkers waar de boeren gewoon hun land bewerken op dagen dat er niet geschoten wordt, zie je voorwerpen en gebouwen die bij het schietterrein horen, zoals bijvoorbeeld uitkijkposten
en gepantserde loodsen.
Aan de rand van het verdwenen dorp Wahn moet Maria soms hard werken om met haar gebed voor Vrede het geluid van de granaatinslagen te overstemmen…
en waar haar gebed tekort schiet, beschermen de zandzakken.
Ergens op een afgeschermd veld staat een groep oude tanks staat opgesteld. Een Panzerfriedhof wordt het genoemd, maar het afgedankte oorlogstuig rust er bepaald niet in vrede en wordt regelmatig intensief beschoten.
Een grauwe reportage in grauw weer. Dan past zwart wit, dacht ik, maar dat zal de natuur een zorg zijn. Het was het laatste plaatje dat ik hier schoot en toen wist ik dat ik het verhaal toch met wat kleur zou beëindigen.
https://de.wikipedia.org/wiki/Wehrtechnische_Dienststelle_91
Ik blijf een pacifist hoe mooi jij het verhaal ook brengt.
Vredelievende groet,
Ik ben geen pacifist en toch zeer vredelievend. Werving was ook niet mijn doel. Ik beschrijf alleen wat ik hier aantref: een enorm militair terrein middenin de publieke ruimte. #verwondering ….alleen doe ik niet aan hashtags.
Zo zie ik het ook…
Als ik denk aan oorlog of soldaten of granaten of zo… dan zie ik alles in zwart wit… en dat zegt alles!
Er zijn hier gelukkig nog wel wat kleurrijker onderwerpen voorhanden, alleen….er hangt nu al dagen een mistige grauwsluier over het landschap. Die mag nu wel optrekken.
. Groot, grauw en gründlich, zoals te verwachten. Als Maria daar nog haar zegen aan geeft…
Indrukwekkende fotoserie, de laatste opname fleurt me weer op.
…Maria daar nog NIET haar zegen….
Ach ze doet haar best. En niet alleen zij, want als je alle Maria’s die hier langs de weg staan bij elkaar optelt en voegt bij alle kruisbeelden die privé-tuinen en perkjes sieren….dan heb je een enorm leger. Nee, Beëlzebub heeft hier echt geen schijn van kans. We zijn hier helemaal veilig 😉
Ga naar het Artillerie Schietkamp bij ‘t Harde en het schietterrein Lauwersoog. Doet mij denken aan jouw schietterrein… Boem… Boem…
In jouw laatste foto… De natuur onoverwinnelijk, daar kan geen oorlogstuig tegenop… Boem…
Genoeg grauwheid gezien AJ, dank!
Inderdaad een mooie afsluiting met de kleurenfoto van dit
verslag Robert.
Ach ja….ein Mensch moet wass he? 🙂
Pingback: Schietbaan in het zonnetje - Moin!